0 Carita Nabi Dina Bahasa Sunda

Posted by faisal. Category: artikel

Kisah Nabi Ibrahim A.S

Nabi ibrahim teh putrana Aaazar(tarih) bin Tahur bin Saruj bin Rau’ bin falij bin Aaabir bin Syalih bin Arfakhsyad bin Saam bin Nuh a.s. nabi Ibrahim dilahirkeun di hiji tempat anu namina “Faddam A’ram”  dina karajaan “Babylon” anu dina waktos itu dipimpin ku raja anu namina Namrud bin Kan’an.

Karajaan Babylon dina waktos itu kaasup karajaan anu makmur tur sajahtra dina kaayaan sagala kacukupan. Ngan tingkat kahirupan rakyatna masih dina kaayaan jahiliyyah.

Maranehna teu apal pangeran anu nyiptakeun maranehna anu parantos masihan kanikmatan sarta kabahgiaan didunia. Maranehna nyarembah ka patung-patung anu ku maranehna dijieun sorangan tina batu atawa leutak jeung taneuh.

            Raja namrud ngajalankeun pamarentahanna ku kakuasaan mutlak. Nyaeta sadaya kahendakna kudu di laksanakeun jeung sadaya parentahna mangrupikeun undang-undang anu teu meunang dilanggar atawa ditawar .  kakuasaan anu ageung sarta kamewahan hirup anu leuleuwihan anu ku manehna dinkmati lami-lami manehna teu puas ku jabatan raja. Manehna ngarasa manehna pantes disembah kurakyatna sabagai pangeran.

Manehna mikir lamun rakyatna daek jeung rela nyembah patung-patung anu dijieun tina batu anu henteu mere manfaat jeung ngadatangkeun  kabahagian keur maranehna, ku naon lain manehna anu di sembah sabagei pangeran. Manehna bisa ngomong, bisa ngangu, bisa mikir jeung bisa mimpin maranehna,

mawa kamakmuran keur maranehna jeung ngaleupaskeun tina kasangsaraan jeung kasusahan.manehna anu bisa ngubah jalmi miskin jadi beunghar  jeung jalmi hina dijadikan mulia. Salain ti eta sadayana, manehna nyaeta raja anu ngabogaan nagara anu gede tur lega.

            Ditengah-tengah warga anu sakitu goreng akhlakna, lahir Nabi Ibrahim, anu pagawean bapana mahat jeung ngadagangkeun patung. Anjenna anu bakal jadi rosul Allah anu bakal mawa cahaya kabeneran ka kaumna, anu tos di ilhaman akal sarta fikiran anu sae sarta kasadaran bahwa naon-naon anu tos dipigawe kaumna kaasup bapana sorangan nyaeta pagawean anu sesat anu nandakeun kabodohan jeung sesembahan kaumna ka patung-patung nyaeta peta agawean anu munkar anu kudu diperangan supaya balik deui kanu disembah anu bener nyaeta pangeran anu maha esa, pangeran anu ngadamel jagat raya.

Dina waktos alitna nabi Ibrahim sok dipiwarang ku bapana ngadagangkeun patung-patung anu dijieunna ngan lantaran iman sareng tuhid anu tos diilhamkeun ku Allah kaanjeunna, anjenna heunte sumanget keur ngadangkeun patung-patung eta. Malahan ku cara ngahinakeun anjeunna nawarkeun patung-patung bapana ku ngucapkeun “saha anu bade meser patung-patung anu heunte teu aya manfaat ieu?”.

NABI IBRAHIM PALAY NINGAL KUMAHA MAKHLUK ANU TOS MAOT DI HIRUPKEUN DEUI KU ALLAH

            Nabi Ibrahim anu tos teguh hate rek merangan syirik jeung sesembahan berhala anu lumangsung dina masyrakat kaumna. Anjeuna palay nguatkeun iman sarta kayakinan hatena heula, sarta ngabersihkeun tina karaguan anu mungkin sasakali nagaganggu pikiranna. Ku cara  nyuhunkeun ka Allah supaya ditingalkeun ka anjenna, kumaha Anjenna ngahirupkeun deui makhluk-makhluk anu tos maot. Teras Nabi Ibrahim nyarios ka Allah “ wahai pangeran  abdi ! tunjukeun ka kaula kumaha anjeun ngahirupkeun makhluk-makhluk anu tos maot.” Allah ngawaler ku firmanna”lain teh anjen iman jeug percaya kakawasaan- kaula?” Nabi Ibrahim ngajawab “muhun, hai pangeran abdi, kaula tos iman sareng percaya ka Gusti  sareng ka kuasaan Gusti, nagan kaula palay sakali ningal itu ku soca kaula sorangan, supaya kaula kenging katentreman sareng ka tenangan dina hate kaula sarta supaya mingkin jadi tebel jeung kukuh kayakinan kaula ka Gusti sareng kakawasaan Gusti”.

            Teras Allah nyumponan pamenta Nabi Ibrahim teras nabi Ibrahim diparentah newak opat manuk teras eta manuk dicacag  jeung dicampur-campurkeun dagingna, teras daging manuk tos bubuk jeung geus ngahiji eta di tenden diluhur bukit dina opat bukit anu jarakna parajauh.

Saentos digawean naon anu tos diparentah pangeran eta , diparentah nabi Ibrahim nagagoroan manuk-manuk anu tos anu tos dicacag tea. Ku izin Allah anu maha kawasa, haliber eta 0pat manuk dina kaayan awak anu weuteh anu aya nyawaan saentosa digeroan nabi Ibrahim jeung euntrep opat manuk eta anu hirup deui dipayunenna. Katingal ku socana sorangan kumaha Allah anu maha kawasa bisa ngahirupkeun deui makhluk-makhluk anu tos maot sakumaha anjenna nyiptakeunna tina anu teu aya. Sarta ku kitu kacumponan naon anu anu di pikahoyong ku Nabi Ibrahim keur nentremkeun hatena jeung ngalengitkeun kamungkinan karaguan dina iman jeung kayakinanna, bahwa kakawasaan sareng kahendak Allah  heunteu aya hiji oge dilangit atawa dibumi anu bisa ngahalangan atawa ngalawanna jeung ngan ku kecap “kun” anu didawuhkeun ku pangeran-na  maka bakal jadi naon anu dihoyongna”fayakun”.

NABI IBRAHIM NGADA’WAH KA BAPAKNA

            Aaazar, bapa nabi Ibrahim sakumaha kaumna anu lain, anu nyembah ka berhala malahan nyaeta padagang patung-patung anu dijieun dipahat kusorangan jeung ti manehna jalmi-jalmi meser patung-patung anu dijadikeun sesembahan.

Nabi Ibrahim ngarasa bahwa kawajiban utama anu kudu anjenna digaweaan sateuacan da’wah kanu lain, nyaeta nyadarkeun bapana heula, jalmi anu paling deket jeung anjenna, bahwa kaparcayaan jeung sesembahna ka berhala eta nyaeta pagawean anu sesat jeung bodoh. Anjenna ngarasakeun kabaktian ka bapana ngawajibkeun masihan panerangan kaanjenna supaya ngaleupaskeun kaparcayaan anu sesat eta jeung ngilu iman ka Allah anu maha kawasa.

            Ku sikep anu sopan tur adab anu patut ditunjukeun ku budak ka kolotna jeung ku kecap anu halus anjenna datang ka bapana jeung nyampekeun bahwa anjenna teh diutus ku Allah jadi Nabi jeung rasul jeung anjenna tos diilhaman ku panganyaho sarta ka elmuaan anu heunteu digaduh ku bapana. Anjenna naros ka bapana, naon anu ngadodorongna supaya nyembah berhala sapertos kaumna, padahal anjenna terang bahwa berhala eta heunteu aya gunana saeutik acan heunteu bisa ngadatangkeun kauntungan keur anu nyembahna atawa nyegah karugian atawa musibah.dipaparkeun oge ka bapana bahwa nyembah berhala-berhala eta teh  ajaran setan, musuh nyata keur manusa timangsa Nabi Adam turun ka bumi. Anjenna nyeru ka bapana supados mikiran nasehat jeung ajakanna supados ninggalkeun nyembah barhala jeung balik deui nyembah Allah anu nyiptakeun manusa jeung sadaya makhluk , sarta anu masihan rezeki jeung kanikmata hirup.

            Nguping cariosan kitu Aaazar nganbek ka putrana, lantaran puteran sorangan  tos wani ngahina kaparcayaan bapana malahan ngajak supaya ninggalkeun kaparcayaan eta jeung nganut nganut kaparacayaan sarta agama anu Nabi Ibrahim candak. Anjenna heunteu nyumputkeun kakeselna jeung ngambekna ngan diucapkeunna ku kecap-kecap anu kasar jeung dina hinaan, anjeunna ngucapkeun kecapna ka Nabi Ibrahim sambai kesel ”hei Ibrahim maneh ninggalkeun dina kaparcayaan jeung sesembahan urang? Sarta naon kaparcayaan maneh anu diberekeun ka urang anu kudu ku urang dituturkeun?maneh ulah sok nyieun urang ngambek jeung durhaka ka urang. Lamun maneh henteu ngereunan kasesatan maneh tina agama bapa maneh. Maka maneh kaluar ti imah urang ieu. Urang henteu sudi bareng jeung maneh dina hiji suhunan. Mangkat maneh, sateuacan urang nyilakakeun maneh.”

            Nabi Ibrahim nanggap ka ambek bapana ku sikep anu tenang, normal salaku anak ka bapana sarta nyarios “bapa..! mugi-mugi anjen salamet, abdi bade tuluy nyuhunkeun pangampun kanggo anjen  ti Allah jeung bade ninggalkeun anjen jeung sesembahan salain ka allah. Mugi-mugi abdi henteu jadi jalmi anu cilaka sarta malang, do’a abdi kango anjen. “ teras nabi Ibrahim kaluar ninggalkeun bumi bapana dina kaayaan sedih tur prihatin lantaran henteu hasil ngangkat bapana tina lembah ksyirikan sarta ka kufuran.

NABI IBRAHIM NGAHANCURKEUN BARHALA-BARHALA

            Kagagalan Nabi Ibrahim dina usahana nyadarkeun bapana anu sesat nganyerikeun hatena, lantaran anjenna anu jadi putera anu bageur palay pisan ningal ningal bapana aya dina jalan anu bener ngangkat tina kasesatan jeung kasyirikan. Ngan anjenna sadar bahwa hidayah itu aya dina kawasaan Allah jeung sakumaha wae usahana supaya bapana kenging hidayah, lamun teu acan dikahendakeun ku Allah maka sia-sia usahana eta.

Panolakan bapana kana da’wahna ku cara anu kasar jeung kejem henteu saeutik acan ngarobah katetepan hatena jeung ngalemahkeun samangatna keur mere panerangan ka kaumna supaya ninggalkeun sesembahan anu bathil sarta kaparcayaan-kaparcayaan anu bertentangan jeung tauhid sarta iman ka Allah sarta Rasul-Na.

            Nabi Ibrahim henteu ereun-ereun dina satiap kasempatan ngajak kaumna dialog sarta da’wah ngenaan kaparcayaan anu maranehna anut jeung ajaran anu anjenna bawa. Jeung bahwa maranehna tos teu tiasa ngalawan alesan-alesan jeung dalil-dalil anu diucapkeun ku nabi Ibrahim ngenaan kabeneran ajaranna jeung ka bakhtilan kaparcayaan maranehna maka alesan anu tos heubel maranehna ungkapkeun nyaeta bahwa maranehna ngan neruskeun naon anu ku bapa jeung nini moyangna dipigawe sateuacanna jeung sasakali maranehna moal ngaleupaskeun kaparcayaan jeung agama anu tos maraenhna jadi warisan.

Nabi Ibrahim dina akhirn ngarasa henteu manfaat deui keur debat jeung da’wah jeung kaumna anu kapala batu jeung anu moal narima katerangan jeung bukti-bukti anu nyata anu ku anjenna carioskeun, maranehna nyepeng hiji-hijina alesan bahwa maranehna moal nyimpang tina cara sesembahan luluhur maranehna, najan ku nabi Ibrahim di nyatakeun bahwa maranehna jeung luluhurna salah jeung kasasar nuturkeun jalan syaitan jeung iblis.

            Nabi Ibrahim teras ngarancanakeun bade ngabuktoskeun ka kaumna ku kalakuan anu nyata bisa ku maranehna di tingali ka paningalan maranehna sorangan bahwa berhala-berhala jeung patung-patungmaranehna bener-bener henteu aya gunana keur maranehna jeung malahan henteu bisa nyalametkeun dirina sorangan.

            Tos jadi kabiasaan masyarakat karajaan baylon dina waktos itu, unggal taunna marenehna kaluar kota rame-rame dina hiji waktos anu ku maraneh percaya sabagi poe karamat. Babaraha poe maranehna icing diluar kota di hiji padang, nyien kemah jeung mawa bekel tuangen sarta cai anu cekap. Maraneh seneng-seneng, ninggalkeun kota-kota maranehna jadi kosong jeung sepi.

Maranehna ngajak sadaya wargi supaya kaluar ninggalkeun imah jeung ngiring rame-rame ngahormatan poe-poe suci eta. Nabi Ibrahim oge diajak ngiring ngan,nabi Ibrahim api-api gering jeung diizinkeun icing dibumina, maranehna ngarasa hawatos bahwa panyakit nabi Ibrahim anu dijieun-jieun eta bakalan nular ka wargi anu lain.

            Waktos ningal kaayaan kota anu kosong tina pendudukna, anjenna mawa kampak teras datang ka tempat ibadah kaumna. Bari nunjuk kasesembahan,kembang-kembang, kadaharan anu aya di harepeun suku patung, nabi Ibrahim ngucapkeun nyarios  “kunaon maneh henteu ngadahar ka daharan anu ngenah anu diberekeun ka maneh ieu ?”jawab jeung ngomong maneh..!!”. teras ditendang, jeung gebugan eta patung jeung dihancurkeun ku kampak anu aya dina pananganna. Patung anu pang gedena di antepkeun weuteh henteu di kukumahaken dina behengna di gantungan kampak anu nabi Ibrahim bawa.

            Waktos masrakat mulih tos pesta di luar kota jeung ningal kaayaan patung-patung, pangeran maranehna hancur. Maranehna rareuwas waktos ningal kitu.

Salasa hiji ti maranehna naros kanu lain : “saha anu tos wani naglakukeun anu jahat tur keji ieu Ka sesembahan maranehna ieu ?. ngomong salasahiji timaranehna “aya kamungkinan jalmi anu sok ngahina jeung ngagogoreng sesembahan kami nyaeta anu namina Ibrahim nyaeta jalmi anu wani naglakukeun ieu”. Teras nambahkeun anu lain ;’’ pasti manehna. Lantaran manehna hiji-hijina jalmi anu icing dikota waktos urang sadaya aya diluar kota ngarayakeun poe suci jeung karamat tea”. Teras aya kapastian anu moal diragukeun deui bahwa Ibrahim anu tos ngarusak jeung ngamusnahkeun patung-patung eta.wargi kota rame-rame ngomongkeun kajadian anu di anggap ngahinakeun anu moal di ampunan. Suara kesel jeung kutukan kadangu timan-mana, anu nuntut supaya jalmi ani ngalakukeunna di penta pertanggung jawabanna dina hiji pangadilan anu umum, dimana sadaya warga kota tiasa ngiring sarta nyaksikeunna.

Jeung eta the anu diharepkeun ku nabi Ibrahim supaya pangadilanna sacara umum dimana sadaya warga tiasa nyaksikeunna. Lantaran ku cara kitu anjenna tiasa katutupan dina da’wah nyerang kaparcayaan aranjenna anu bakhtil jeung sesat itu, saraya nerangkeun kabeneran agama jeung kapercayaan anu anjenna bawa, mugi aya anu kabuka hatena keur iman tina tauhid anu anjenna ajarkeun jeung dida’wahkeun.

Poe pangadilan di tangtoskeun jeung rakyat daratang ti sadaya pelosok rame-rame ngadatangan padang anu disadiakeun kangge siding pangadilan tea.

Waktos Nabi Ibrahim dongkap ngadep hakim anu bakal ngadilanna, anjenna disambut ku ku masyarakat ku ucapan kutukan jeung hinaan, anu nandakeun saking benduna ka anjenna anu tos wani ngahancurkeun sesembahan maranehna.

Nabi Ibrahim ditanya ku hakim :” anjen anu tos ngarusak tur ngahancurkeun  tuhan-tuhan kami?” ku sikep anu tenang nabi Ibrahim ngawaler :” patung anu ageung anu aya kampakan dina behengna anu ngalakukeunna.”  Sok ku aranjen tanyakeun ka patung-patung saha anu tos ngahncurkeunna.”Para hakim ngahaluleng, saakan-akan nabi Ibrahim ngahina maranehna. Teras si hakim nyarios :” anjen terang bahwa patung-patung itu teu bisa ngomong kunaon anjen menta kami nanya ka manehna?” anu ieu memang diantos ku nabi Ibrahim, maka anu bakal jadi jawaban keur pasoalan anu akhir itu anjenna pidato mukakeun kabthilan sesembahan maranehna, anu ku maranehna dipartahankeun, samata-mata lantaran ngan ukur adat jeung warisan luluhurna. Nabi Ibrahim nyarios ka para hakim :”lamun kitu, kunaon anjen sembah patung-patung eta, au teu bisa ngomong, teu bisa ningali, teu bisa nagdenge, teu bisa mawa manfaat atawa nolak madorot, malahan teu bisa nolongan dirina sorangan tina kahancuran jeung kabinasaan? Bodo aranjen ku percaya jeung sesembahan aranjen eta! Lain , aranjen bisa mikir ku akal aranjen bahwa sesembahan anjen nyaeta pagawean anu salah anu ngan dipahaman ku syaitan. Ku naon anjen teu nyembah pangeran anu tos nyiptakeun alam jeung nguasakeun anjen di luhur bumi ku sagala isi sarta kakayaanna. Hinana anjen ku sesembahan anjen eta”.

Saentos nabi Ibrahim nguraikeun pidatona eta, para hakim mutuskeun nabi Ibrahim kudu di beuleum hirup-hirup sabagi ganjaran keur kalakuanna anu ngahina jeung ngahinakeun tuhan-tuhan maranehna, maka hakim nyarios ka rakyat anu hadir dina pangadilan eta” beulem weh maneh jeung bela tuhan anjen, lamun maneh bener-bener satia ka anjenna.”

NABI IBRAHIM DIBEULEUM HIRUP-HIRUP

Kaputusan pangadilan tos ditantukeun. Nabi Ibrahim kedah dihukum ku dibeuleum hirup-hirup dina seune anu ageung, saageung dosa anu tos dilakukeun.parsiapan upacara keur meuleum anu bakal disaksikeun ku sadaya warga.taneuh kosong tos disiapkeun kanggo ngabeuleum jeung diayakeun pangumpulan suluh sacara gotong royong kudu mawa suluh saseur-seurna sabagai buktos bakti ka sesembahan maranehna anu tos di hancurkeun ku nabi Ibrahim. Para warga rame-rame mawa suluh keur sumbangan jeung ciri bakti katuhanna. Diantarana aya istri-istri anu hamil jeung jalmi anu gering marawa suluh ku harepan kenging berkah ti tuhan-tuhanna ku di cagerkeun dina panyakitna atawa salamet pas ngalahirkeun. 

Saentos kakumpul suluhna dilapangan anu disadiakeun keur upacara ngabeulem, teras di beuleum jeung ngabentuk kawas gunung seuneu. Teras nabi Ibrahim didatangkeun di hiji gedung anu luhur. Dialungkeun nabi Ibrahim ka jero seuneu. Allah ngadawuh “hai seuneu, anjen jadi tiis, jeung kasalametan keur Ibrahim.”

Samenjak hukuman ditetepkeun dugi ka dialungkeun ka jero seuneu, nabi Ibrahim tetep ningalkeun sikep tenang jeung tawakal lantaran iman jeung kayakinanna ka Allah bahwa Allah moal rela ngalepaskeun hambana jadi kadaharan seuneu jeung koraban kaganasan jalmi kafir musuh Allah. Dina jero seuneu nabi Ibrahim ngarasa tiris sakumaha dawuhan Allah, ngan rante jeung tali anu nalian panangan sareng sampeyanna anu tutung ka beuleum. Awak jeung bajuna henteu kabeuleum saeutik-eutik acan. Ieu mangrupikeun hiji mukjizat anu dipasihkeun ku Allah ka nabi Ibrahim keur ngalnjutkeun panyampaian risalah anu ditugaskeun ka anjenna ku allah.

Para wargi kaheranan ningal nabi Ibrahim salamet tur weuteh pakeanna sapertos biasana. Mukjizat anu di pasihkeun ku Allah S.W.T. ka nabi Ibrahim sabagai buktos nyata keur kabeneran da’wahna, tos nimbulkeun kaguncangan dina kaparcayaan sawareh wargi ka sesembahanna  jeung patung-patung maranehna, jeung seueur  ngabuka hate ti aranjenna keur miirkeun deui pangajak nabi Ibrahim jeung da’wahna, malahan henteu kurang aya jalmi anu nyatakeun ka imananna ka nabi Ibrahim, ngan hawatos bakal kenging kasusahan dina hirupna akibat tina kabenduan para gegedena anu mungkin bakal jadi murka lamun terang bahwa aranjenna tos pindah ka nabi Ibrahim.

  

Komentar →